We kunnen er jarenlang aan voorbij gaan; ergens knaagt er iets

Het gaat best lekker, op je werk haal je je targets, je geeft prima leiding, het is hard werken en soms ben je moe of volledig klaar met de dag. Maar over all gaat het best goed.

Ergens weet je dat er nog iets ligt, alsof je iets niet helemaal overziet. Maar tijd om daar echt bij stil te staan heb je niet. En dat geeft ook niet want je hebt het al druk genoeg.

Soms komt de vraag in je op of dit het nou is. Zou het makkelijker kunnen? Zou je nog iets anders moeten? Maar die vragen verschuiven alweer snel naar achteren, in de waan van de dag. De drukte van het moment. We kunnen jarenlang voorbij gaan aan dit gevoel, maar ergens knaagt er iets.

Even een kort verhaaltje over juist dit bovengenoemde fenomeen. Stel je eens voor, een landschap, alles reilt en zeilt. Vogels vliegen, gewassen groeien, het gaat best lekker. Maar ergens in het landschap staat een muur. Als je goed kijkt gaat deze muur de hoek om en omringt een aantal vierkante meters grond. Een geheime tuin.

De muur is afgesloten met een poort, jij weet waar de sleutel ligt. Maar je gebruikt hem zelden. In die ommuurde tuin is niets. Nou nee, niet helemaal niets, maar de tuin heeft al jaren geen aanwezigheid gehad. Er werd langs gelopen, er werd omheen gereden. Maar écht in de tuin is al lang niemand geweest. De rozenstruiken lijken verdord en dood. Maar niets is minder waar. Binnenin zit leven, potentie en het wil groeien.  

Je stroopt je mouwen op en gaat snoeien. Je koopt hiervoor de beste snoeischaren en zorgt voor mest, helder water en gaat aan de slag.

De tuin heeft aandacht nodig, niet 24/7 maar liefdevolle, consistente aandacht. Het heeft verantwoordelijkheid, zorg en een plan nodig.

En het levert veel op… rust als je er even in bezig bent. Maar ook flow, het krachtige gevoel als je ergens verantwoordelijkheid voor hebt en neemt. Je bent in verbinding met jezelf, met wat jij werkelijk wil, met wat goed is voor jou. Je bent constructief bezig, je ziet mogelijkheden en wordt creatief gestimuleerd.

Deze metafoor geldt voor ons allemaal.

We hebben allemaal een stukje braakliggend terrein in ons. We hoeven er niets mee te doen, het ligt er maar te liggen. Misschien een doorn in het oog maar veel meer last dan dat heb je er niet van. Tenzij je dieper gaat kijken.

Dan voel je een onbevredigd gevoel, misschien zelfs een opgejaagd gevoel. Ontevreden op z’n minst. Het is jouw potentie die roept om bevrijding en groei. Hier ben je thuis.

Hoe krijg je weer leven in een ogenschijnlijk verdorde tuin? Hoe zorg je voor zonlicht en wat wil je oogsten? We leren het je in onze opleiding.